[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dły na nich, całe sztywne. Ktoś, niosąc talerz z befsztykiem, potknął się o korzeń,
posyłając befsztyk w powietrze. Na szczęście nie dosięgła ich ani kropla sosu, lecz
ów incydent uczulił je na nowe zagrożenia i postawił w stan gotowości obronnej.
Ilekroć ktoś kręcił się w pobliżu, a miał w ręku coś, co mogło spaść i rozpaprać
się, modnisie z niepokojem śledziły tę osobę wzrokiem, dopóki nie usiadła.
 No, dziewczyny  powiedział do nich po śniadaniu nasz przyjaciel chla-
pacz  koniec z leniuchowaniem, pozmywacie naczynia.
Z początku nie rozumiały, o co mu chodzi. Kiedy to już do nich dotarło, stwier-
dziły, że nie umieją zmywać.
 Zaraz wam pokażę, zobaczycie, jaka to frajda!  entuzjazmował się. 
48
Kładziecie się na brzu. . . znaczy, kładziecie się na brzegu i machacie talerzami
w wodzie.
Starsza siostra wyraziła obawę, że nie zabrały ze sobą odpowiednich strojów
na tę okazję.
 Nic im się nie stanie  odparł beztrosko.  Wystarczy podkasać kiecki.
I rzeczywiście nakłonił je do tego, mówiąc, że to połowa przyjemności z ca-
łego pikniku. Potem przyznały, że nigdy w życiu nie robiły czegoś tak interesują-
cego.
Tak się teraz zastanawiam, czy ów młodzieniec rzeczywiście był taki ogra-
niczony, jak sądziliśmy? Czy też. . .  ale nie, to niemożliwe! Z jego naiwnym,
dziecinnym wyrazem twarzy!
Harris chciał wysiąść koło kościoła w Hampton, żeby zobaczyć grób pani
Thomas.
 Kto to jest pani Thomas?  spytałem.
 Skąd mam wiedzieć?  odparł Harris.  To pani, która ma ciekawy grób,
i chcę go zobaczyć.
Zaprotestowałem. Może to jakaś skaza na charakterze, ale mnie osobiście ni-
gdy nie ciągnęło do nagrobków. Wiem, że tak wypada: kiedy przyjedziesz do
jakiejś wsi czy miasteczka, powinieneś zaraz pędzić na cmentarz i zachwycać się
mogiłami. Ja jednak zawsze sobie odmawiam tej rozrywki. Nie bawią mnie też
spacery po mrocznych, wyziębionych kryptach i odczytywanie epitafiów w towa-
rzystwie dychawicznych staruszków. Nawet widok winkrustowanego w kamień
kawałka pękniętego mosiądzu nie budzi we mnie uczucia prawdziwego szczęścia.
Jakże wstrząśnięci są zacni zakrystianie, widząc, z jakim kamiennym obli-
czem czytam ekscytujące tablice pamiątkowe, jak nikły entuzjazm budzą we mnie
dzieje miejscowych rodów, a moje z
le skrywane pragnienie, by wyjść na zewnątrz,
rani ich uczucia.
W pewien złocisty, słoneczny poranek opierałem się o niski, kamienny murek,
który otaczał niewielki wiejski kościółek. Pykałem z fajki i oddychałem słodyczą,
jaką tchnął ten sielski, cichy obrazek  szary, sędziwy kościółek, porosły blusz-
czem, z osobliwym rzez
bionym w drewnie gankiem; biała drożyna wijąca się ze
wzgórza pomiędzy szpalerem strzelistych wiązów; kryte strzechą chaty, wyziera-
jące sponad starannie przystrzyżonych żywopłotów; srebrzysta rzeka w parowie,
lesiste wzgórza w oddali!
Pejzaż był cudowny, idylliczny, poetycki. Wzbudził we mnie wzniosłe pra-
gnienia. Poczułem się dobry i szlachetny. Ogarnął mnie wstręt do wszelkiego
grzechu i występku. Zamieszkam w tej wsi i już nigdy nie wyrządzę nikomu
krzywdy, będę prowadził przykładne, nienaganne życie, na starość moje włosy
przyprószy siwizna, nobliwą twarz pobrużdżą zmarszczki. . .
W tym momencie wybaczyłem wszystkim moim znajomym i krewnym ich
występność i złośliwość i pobłogosławiłem im. Nie wiedzieli, że im pobłogosła-
49
wiłem. Oddawali się swemu zatraconemu życiu zupełnie nieświadomi tego, co ja,
hen, daleko, w tej cichej wiosce dla nich uczyniłem. Jednak uczyniłem to, i żało-
wałem tylko, że nie mogę dać im o tym znać, bo chciałem, żeby byli szczęśliwi.
Wciąż pogrążony byłem w tych wszystkich wzniosłych, tkliwych myślach, gdy
nagle wytrącił mnie z rozmarzenia ostry, piskliwy głos:
 Już idę, panie złoty, już idę. Ze wszystkim się zdąży, proszę łaskawego
pana.
Podniosłem wzrok i ujrzałem zarośniętego starca: kuśtykał ku mnie przez
cmentarz, niosąc w ręku potężny pęk kluczy, które trzęsły się i dzwoniły przy
każdym kroku.
Szlachetnym, milczącym gestem dałem mu znak, by nie zakłócał mi spokoju,
lecz on dalej się zbliżał, skrzecząc bez ustanku:
 Już idę, panie złoty, już idę. Trochu jestem chromy. Jużem nie taki żwawy
jak onegdaj. Tędy, łaskawco.
 Odejdz
, obmierzły starcze, pókiś cały  powiedziałem.
 Zarazem przyleciał, panoczku  odparł.  Moja kobita ino co was ujrzała.
Pan pójdzie za mną.
 Odejdz
 powtórzyłem  zostaw mnie, zanim wyjdę z siebie i przetrącę
ci kark.
Robił wrażenie zaskoczonego.
 Pan nie chce zobaczyć grobowców?  spytał.
 Nie  odparłem.  Nie chcę. Chcę zażyć chwili samotności, wsparty o ten
krzepki, stary mur. Odejdz
, nie przeszkadzaj mi. Kipią we mnie piękne i szlachet-
ne myśli, gdy tak stoję, i jeszcze postoję, bo to przyjemne i zdrowe. Na to przy-
chodzisz ty, dręczysz mnie i doprowadzasz do szału, odpędzasz wszystkie moje
wzniosłe uczucia tym swoim głupim gadaniem o grobowcach. Odejdz
i załatw
sobie tani pochówek, a ja zapłacę połowę kosztów.
Zamurowało go na chwilę. Przetarł oczy i przyjrzał mi się uważnie. Od ze-
wnątrz wyglądałem na istotę z tego świata, więc coś mu się nie zgadzało.
 Pan nietutejszy? Pan tu nie mieszka? [ Pobierz całość w formacie PDF ]