[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wytłumaczeniu czy przeprosinach dla chana Yandomara. Następną sprawą jest propozycja
przyniesiona z Ir przez demona Zdima...
Theorik streścił krótko moją ofertę.
- Początkowo podejrzewaliśmy jakiś podstęp ze strony tych posiadaczy - zaczął - gdyż
Zdim nie przywiózł żadnych listów uwierzytelniających ani innych dowodów, zaklinając się, że
skradli mu je Zaperazi. Jednak niektórzy z naszych ludzi, którzy służyli w Ir, potwierdzają, że był
tam na usługach pewnej damy. Możemy więc mu zawierzyć. Nie widzimy też żadnego innego
powodu, dla którego miałby odbyć tak długą i niebezpieczną podróż. Lecz teraz niech on sam
przemówi. Jego Ekscelencja Zdim!
Słowem  posiadacze Theorik nazywał ludzi, którzy nie byli koczownikami, jak farmerzy
czy mieszkańcy miast. Nomadowie używają tego słowa, gdy chcą wyrazić swą pogardę dla ludzi o
osiadłym trybie życia.
Miałem pewne trudności z podniesieniem się, gdyż książę Haednir zapadł w sen, oparłszy
złotowłosą głowę na mym ramieniu. Gdy udało mi się od niego uwolnić, przedstawiłem wodzom
fakty, a Shnorri zajął się tłumaczeniem. W swej mowie byłem bardzo rozważny, pamiętając, co
przed chwilą przydarzyło się ambasadorowi, który poirytował tę bandę pijanych barbarzyńców.
Po mym wystąpieniu zaczęła się przewlekła dyskusja. Mówcy byli już kompletnie pijani,
więc ich argumenty nie miały żadnego związku z tematem i nie było w nich żadnego sensu.
Wreszcie chan zastukał, domagając się spokoju.
- To wszystko na dzisiejszy wieczór, towarzysze - powiedział. - Naszą desyzję, eee... naszą
desycję... podejmiemy jutro rano na trzez
wej naradzie. A teraz...
- Błagam o wybaczenie, Wielki Chanie, ale to jeszcze nie wszystko! - krzyknął jakiś
Hrunting. Rozpoznałem w nim mężczyznę, którego zmusiłem do przyprowadzenia mnie do miasta
namiotów.
- Nie przeszkadzałem wcześniej w waszych sprawach, lecz teraz, gdy już skończyliście,
chciałbym coś załatwić z tym demonem! - dodał.
- Tak? - spytał chan. - A o co chodzi, panie Hlindung?
- Splamił mój honor! - Hlindung opowiedział o naszym spotkaniu na stepie i o tym, jak
wymusiłem na nim doprowadzenie do siedziby chana. - Jest podłym, nieludzkim potworem i zaraz
dowiodę mych słów na jego śmierdzącym i obrzydliwym ciele! Demonie, wychodz
na środek!
- O co mu chodzi? - zapytałem Shnorriego.
- To oznacza, że musisz z nim walczyć na śmierć i życie.
- Chanie! - zawołałem. - Jeśli ten człowiek zabije mnie, jak przedstawię propozcję Ir jutro?
- Nie przejmuj się tym - odparł Theorik. - Wysłuchałem twej propozycji i jestem pewny, że
i Shnorriemu zapadła głęboko w pamięć. A ta walka zapewni przyjemny koniec nudnemu
wieczorowi. Jakie to będzie miłe, ho, ho, ho! Panie Zdimie, wychodz
na środek i spróbuj!
Hlindung tymczasem paradował to w jedną, to w drugą stronę przed stołem chana. Wywijał
mieczem w powietrzu, aż świszczało, trzymając u boku wzmacnianą żelazem tarczę.
- Bardzo chciałbym dać mu satysfakcję - powiedziałem - lecz czym mam walczyć?
- Czymkolwiek, co masz ze sobą - odpowiedział chan.
- Ależ ja nie mam nic! - zaprotestowałem. - Twoi strażnicy rozbroili mnie przed
zamknięciem w areszcie i nigdy już nie dostałem broni z powrotem.
- Cha, cha, cha, ale zabawa! - zaryczał Theorik. - Masz wyjątkowego pecha! Nie mogę
rozkazać, by ktoś dał ci broń, gdyż mógłbyś nią zranić Hlindunga i okazałoby się, że nie jestem
lojalny w stosunku do człowieka ze swego szczepu. No już dobrze, niech go ktoś wypchnie.
Moje witki aż drżały od wyczuwalnej żądzy krwi, jaka opanowała zgromadzonych
wodzów. Hvaednir obudził się. Wraz z kimś jeszcze złapał mnie za barki i zaczął wypychać spoza
stołu.
- A co będzie, jeśli go zabiję? - krzyknąłem do chana.
- To dopiero byłby żart, he, he, he! Cóż, jeśli chodzi o mnie, to nic, bo zabiłbyś go w
uczciwej walce. Oczywiście jego krewniacy musieliby go pomścić i zabić ciebie przy pierwszej
okazji.
Zanim się zorientowałem, co się dzieje, już stałem na otwartej przestrzeni przed
Hlindungiem. Ten zgiął nogi i trzymając nad sobą tarczę zaczął się skradać w moim kierunku,
zataczając mieczem małe kółka. Po klindze tańczyły odblaski światła żółtych latarni.
- Lecz, Wasza Groz
ność... - zacząłem, gdy Hlindung wypadł do przodu.
Choć byłem znacznie silniejszy i mocniej zbudowany niż przeciętny Pierwszoplanowiec, to
jednak nie łudziłem się, że miecz Hlindunga po prostu odbije się od mych łusek. Wokół siebie
miałem bardzo mało przestrzeni, więc zrobiłem jedyny manewr pozwalający mi uniknąć
wyglądającego paskudnie ostrza. Skoczyłem dokładnie ponad głową Hlindunga i wylądowałem za
jego plecami.
Hrunding był pijany, gdy ja korzystałem z piwa bardzo umiarkowanie. Poza tym alkohol
wydaje się oddziaływać na nas znacznie słabiej niż na Pierwszoplanowców. Może alchemicy
rozwiążą tę zagadkę.
Gdy Hlindung uświadomił sobie, że zniknąłem, zamiast się obrócić, ciął mieczem powietrze
w miejscu, gdzie przed chwilą stałem, wrzeszcząc:
- Czary! Demony!
Przyskoczyłem do niego od tyłu, łapiąc szponami za kołnierz kurtki i spodnie. Następnie
poderwałem go w górę i zakręciłem nim w powietrzu, zaparłszy się na piętach. Przy trzecim
obrocie puściłem go. Wrzeszcząc, poleciał w kierunku pochyłej ściany namiotu, by rozdarłszy w
niej dziurę, znalez
ć się na zewnątrz, skąd doszedł nas odgłos upadku.
Paru Hruntingów wyskoczyło z namiotu na dwór. Po chwili ktoś wrócił i stwierdził:
- Wielki Chanie, Hlindungowi nie stało się nic poważnego. Złamał tylko nogę, gdy upadł.
- He, he, he! - zarechotał chan. - Mój dzielny zabijaka myślał, że poradzi sobie z istotą z
innego planu, co? To go powinno czegoś nauczyć. Teraz przez parę księżyców będzie
nieszkodliwy. Panie Zdimie, myślę, że zanim się wyleczy i poszuka rewanżu, ty bez wątpienia
znajdziesz sobie jakieś zajęcie w innym miejscu. Cholernie mądrze to załatwiłeś, na wnętrzności
Greipneka! Choć uszkodziłeś mój namiot. A teraz wszyscy do łóżek. Ogłaszam zamknięcie narady
pijackiej.
***
Trzez
wa narada zaczęła się następnego popołudnia, była mniej barwna, lecz bardziej [ Pobierz całość w formacie PDF ]