[ Pobierz całość w formacie PDF ]

swemu pracodawcy jakiś brzydki kawał, kiedy ten, niby wytrawny pan domu,
odprowadził Travisa do drzwi.
Wrócił za chwilę.
- Jak na człowieka, który był zakochany po uszy, przyjął to całkiem dobrze -
zauwa\
ył z odcieniem podziwu. - Myślałem, \
e starczy mu męskości, \
eby...
Leith miała jednak w głowie zupełnie coś innego.
- Jak śmiałeś zaprosić mnie do Parkwood w jego obecności? - wpadła mu w słowo. -
Jak...?
- Wolałabyś, \
ebym zrobił to za twoimi plecami?
- Naylor odpowiedział agresją na agresję.
- Nie dałeś mi szansy! - wybuchnęła. - śadnej szansy. Ty...!
- Nie przyszło mi do głowy, \
e zechcesz odmówić - rzucił znacząco.
Uznał jednak, \
e nie wyczerpał tematu.
- Mo\
esz powiedzieć  nie", kiedy tylko zechcesz! - syknął po chwili.
Tak, i stracić pracę - pomyślała, kipiąc złością. Z
winia! W bezsilnej furii spróbowała
zaatakować Naylora od innej strony.
- A co powiedzą rodzice Travisa? - zapytała nieprzyjaz
nie.
- Na temat czego?
- Nie sądzisz, \
e zdziwią się, jeśli to ty przywieziesz mnie do Parkwood, a nie
Travis?
- A dlaczegó\
to? Travis nie wspomniał w domu ani słowem o pannie Leith Everett.
Co prawda, ja tak\
e dowiedziałem się dopiero wtedy, kiedy zobaczyłem jego
samochód przed twoim domem. O ile dobrze rozumiem takie zachowanie, byłaś dla
niego niewiele znaczącą znajomością, na jedną noc.
Oddech u wiązł jej w piersi. Delikatnie powiedziane!
- Dzięki - syknęła przez zaciśnięte zęby. Zaraz wciśnie mu to lasagne do gardła,
zamiast na talerz.
On chyba te\
stracił apetyt, bo wyszedł z kuchni, nie zaszczyciwszy spojrzeniem
nieszczęsnego lasagne.
Nie mogła się doczekać, \
eby zatrzasnąć za nim drzwi. Pobiegła do przedpokoju.
Zwrócony tyłem do niej poło\
ył dłoń na klamce i właśnie wówczas wpadł mu w oko
kapelusz Sebastiana. Zatrzymał się i spojrzał na Leith, która w wojowniczej
postawie stała na progu, najwyraz
niej czekając na jego wyjście.
Nagle kapelusz ze świstem pomknął w jej kierunku. Złapała go odruchowo.
- Pozbądz
się tego! - rozkazał Naylor i wyszedł. Kapelusz Sebastiana wisiał
spokojnie na swoim
miejscu, kiedy na drugi dzień rano Leith wychodziła do pracy. Wcią\
jeszcze była
wściekła na Naylora. Jak on śmiał pomyśleć, \
e mogłaby być dla kogoś przygodą na
jedną noc...? Nawet, jeśli wydawało mu się, \
e ma na to niezbity dowód. To...
zabolało.
Buntowała się przeciwko niemu całe popołudnie. Arogancka małpa, myślała, piekląc
się w duchu i miała szczerą nadzieję, \
e wczoraj poszedł do łó\
ka z pustym
\
ołądkiem. Chocia\
nie. To nie w jego stylu.
W krótkich przerwach, między jednym napadem buntu a drugim, zastanawiała się,
czy istotnie miał zamiar zabrać ją do Parkwood.
Około czwartej po południu dostała odpowiedz
na swoje wątpliwości. Zadzwonił
telefon. Słuchawkę podniósł Jimmy.
- Do ciebie - oznajmił tak słu\
biście, \
e od razu wiedziała, i\
na drugim końcu linii
musi być ktoś wa\
ny.
Przypuszczała, \
e to jeden z wysoko postawionych urzędników firm, z którymi
miewała kontakty. Dziwne było jedynie to, \
e Jimmy nie wymienił nazwiska.
- Leith Everett - oznajmiła słu\
biście.
- Bądz
gotowa jutro o jedenastej! - polecił głos, który poznałaby wszędzie. Ton nie
był ani na jotę przyjemniejszy ni\
ostatniej nocy.
- Tak, proszę pana! - odparła krótko i cisnęła słuchawkę na widełki.
Do diabła z nim, niech go piekło pochłonie! - myślała ze złością, kiedy pochwyciła
spojrzenie Jimmy'ego. Od razu stwierdziła, \
e jej asystent wie, kto dzwonił. Wyraz
twarzy chłopca świadczył o palącej go ciekawości. Bo niby dlaczego sam wielki szef
firmy miałby dzwonić do niej osobiście? Je\
eli jeszcze Jimmy przypomni sobie, \
e
pan Massingham chciał rozmawiać z nią w zeszły poniedziałek, to Bóg jeden wie, co
jego płodna wyobraz
nia mo\
e wykombinować!
Jimmy otworzył usta, ale Leith uznała, \
e nale\
y poło\
yć kres wszelkim
spekulacjom z jego strony.
- Nie pytaj! - ostrzegła surowo.
Zamknął usta. Nagle na jego twarzy wykwitł szeroki uśmiech.
- Nawet mi się nie śniło, słowo daję, Leith! - odparł.
Leith pracowicie sortowała swoją garderobę. Stwierdziła ze zdziwieniem, \
e choć do
tej pory nigdy nie miała trudności z podjęciem decyzji, tym razem naprawdę nie wie,
co ma wziąć ze sobą do Parkwood. W dalszym ciągu nie była zupełnie przekonana do
tej podró\
y i nieraz zadawała sobie pytanie, po co w ogóle to robi. Odpowiedz

przyszła niemal natychmiast, nieuchronna i niezmienna - praca i hipoteka.
Wielkie nieba! - pomyślała i nagle straciła cierpliwość do samej siebie. Przecie\
to
tylko na jedną noc, do diabła! Chwyciła ulubioną suknię i wło\
yła ją do walizki wraz
z jakimiś spodniami i swetrem, na wszelki wypadek. Nagle odezwał się telefon.
- Tu Travis... czy jesteś sama?
Leith zrozumiała jego wahanie, natknął się tu przecie\
ostatnio na swojego
ukochanego kuzyna...
- Tak, jestem sama - odpowiedziała.
- Zdębiałem, kiedy wczoraj Naylor otworzył mi drzwi - stwierdził Travis, uwa\
ając
to za coś zupełnie naturalnego. [ Pobierz całość w formacie PDF ]