[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Chrząknęła. - Chciałam się przekonać, jak zareagujesz.
Rey uśmiechnął się.
- To brzmi całkiem interesująco - oznajmił.
Wcale tak nie myślał, tak mu się tylko powiedziało. Meredith nie powinna wyciągać z
tego \
adnych wniosków. A jednak zaczerwieniła się.
Nie uszło to jego uwagi. Co za iście diabelską grę oboje prowadzą? Lecz on w tej grze
będzie górą.
Ona zawsze czuła się nieswojo pod jego spojrzeniem. Jadła pieczeń, nie unosząc
wzroku znad talerza. - Lubię świe\
e owoce - powiedział Rey. Nadziewał na widelec
winogrona i powoli je rozgryzał. - Są bardzo zdrowe - odrzekła.
- Dbasz o to, byśmy się prawidłowo od\
ywiali wtrącił Leo. - O ile wiem, zapoznajesz
swoich pacjentów z zasadami dietetyki.
- W pewnym sensie. Doradzam im, jak zmienić złe nawyki \
ywieniowe, szczególnie
wtedy, gdy ich zdrowie tego wymaga - wyjaśniła. Rey spoglądał na nią spod przymru\
onych
powiek, z lekkim uśmiechem. Nie cierpiała tego ironicznego uśmiechu! - Przyniosę deser. -
Tak szybko zerwała się z krzesła, \
e o mało się nie przewróciła.
- Krzesło wyraz
nie ci przeszkadza - powiedział \
artobliwie Rey.
- To ty mi przeszkadzasz! - rzekła z gniewem.
- Ja? - Uniósł brwi ze zdziwieniem. - A có\
ja ci takiego zrobiłem?
Wyobraziła sobie, \
e wali go po głowie największą patelnią w kuchni, i sprawiło jej to
niemałą przyjemność.
Wyjęła z szafy ingrediencje, jakie doda do puddingu. Ubita śmietana stała ju\
w
lodówce. Ozdobi nią ka\
dą porcję. Rey skończy w tym czasie jeść owoce w sposób, jaki w
najwy\
szym stopniu ją dra\
nił.
Pod jej nieobecność obaj bracia rozmawiali o sprawach gospodarczych, co mianowicie
nale\
y zrobić w tym miesiącu, przed Z
więtem Dziękczynienia, i w następnym. Przeszli
niebawem do innego tematu - obiadu w Z
więto Dziękczynienia.
- Zostaniesz u nas na święta, prawda? - zapytał Rey Meredith.
- Taki mam zamiar - odrzekła, bo zaplanowała ju\
sobie specjalne świąteczne dania
oraz niskokaloryczny deser. - Chyba \
e chcecie wyjechać - dodała szybko.
- Cała nasza rodzina spotyka się na przyjęciu Bo\
onarodzeniowym. Z
więto
Dziękczynienia ka\
dy spędza ze swoimi \
onami i dziećmi. Pani Lewis te\
urządza je dla
swoich dzieci, które przyje\
d\
ają do niej. My zazwyczaj jemy to, co zostaje z ich stołu.
- W tym roku - oświadczyła Meredith - zrobię wam wyśmienity świąteczny obiad.
- Za pół godziny mam spotkanie ze specami od marketingu - powiedział Rey,
spoglądając na zegarek.
- A ja muszę z naszym mechanikiem przejrzeć spis przedmiotów gospodarczych, jakie
trzeba nabyć - dodał Leo.
- Co sądzicie o sałatce greckiej na kolację? - zapytała Meredith. - Będzie z fetą,
jajkami i czarnymi oliwkami. Jajka, rzecz jasna, zebrałam w kurniku.
- Brzmi zachęcająco - orzekł Leo.
- Uwa\
aj na ręce przy zbieraniu jajek - mruknął Rey. - Nie widziałem ostatnio w
stodole mego wę\
yka.
Meredith chłodno na niego spojrzała.
- Jak spotkam tam tę bestię, wezmę ją na kij i zaniosę do stodoły - powiedziała z
wyniosłą miną.
- Wiele bym dał, \
eby to zobaczyć - rzekł Rey z ironią.
Ja te\
wiele bym dała, pomyślała Meredith, śmiejąc się z siebie w duchu.
Obaj bracia skończyli pić kawę i pogrą\
eni w rozmowie wyszli z pokoju.
Niebawem Meredith udała się z koszykiem do kurnika po resztę jaj. Zdenerwowały ją
głupie uwagi Reya na temat wę\
a. Na pewno znowu wpełznął do kurnika i teraz tylko czeka,
by kogoś zaatakować.
Zaczerpnęła oddechu i weszła do środka. Zbli\
yła się do jednego z gniazd. I
zmartwiała. W gniez
dzie był wą\
. Owinął się wokół jajek.
Trzęsła się cała ze strachu, ale przecie\
nie zrobi znowu z siebie widowiska. Na
podłodze dostrzegła długi, gruby kij. Nie spuszczając wzroku z wę\
a, sięgnęła po kij.
- Nie przejmuj się, stary - rzekła. - Chodzi mi tylko o to, byś opuścił to gniazdo. I nie
wściekaj się. Nie zrobię ci krzywdy. - Co mówiąc, wetknęła kij pod wę\
a i delikatnie uniosła
go do góry. Wą\
zachowywał się spokojnie, jeśli nie liczyć syku, jaki wydawał. Na razie więc
wszystko układało się pomyślnie. Trzymała wę\
a na kiju. I trzeba przyznać - był cię\
ki.
Wyciągając go z gniazda, stwierdziła równie\
, \
e istotnie był bardzo długi. 1 ró\
nił się od
tego, którego Rey zaniósł do stodoły - ten miał brązowy grzbiet, a pod spodem był biały. Nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]