[ Pobierz całość w formacie PDF ]

potańcówka. Dzisiaj Chuda oznajmiła to na apelu.
- Dziewczęta, dwunastego grudnia o wpół do ósmej w szkole Foxwooda odbędzie się
przedświąteczna potańcówka.
Scena jak z Małej księ\
niczki. Ja, Rosie, Jas i Ellen wydałyśmy z siebie tak długie
westchnienie, \
e Chuda w końcu musiała powiedzieć:  Spokój . Potem dodała:
- Jedną z atrakcji będzie... występ zespołu.
Znowu zaczęłyśmy wzdychać, ale Sokole Oko rzuciła nam tak mordercze spojrzenie,
\
e przestałyśmy.
Miałam ochotę krzyknąć:  Niech \
yje dyrektor Foxwooda i cała Anglia, hip - hip
hurra! , ale jednak zrezygnowałam.
Chuda jeszcze nie skończyła.
- Zespołem tym będą Sztywne Dylany.
Przerwa obiadowa
12.30 Jas i ja odbyłyśmy naradę przy automacie z napojami.
- Myślisz, \
e powinnyśmy się wybrać? - spytała. - Bo wiesz, będzie tam Lindsay, a
Tom mo\
e... no, mo\
e przyprowadzić inną i wtedy wyjdziemy na...
- ...skończone idiotki? - dokończyłam.
16.00 Dzisiaj na religii wydarzyła się najbardziej \
enująca rzecz we Wszechświecie
śenujących Rzeczy. Przedmiot ten prowadzi panna Wilson, która jest nie do końca normalna
(a kto normalny by tego uczył?). To \
ałosna kobieta z rudymi włosami, ostrzy\
onymi na
smętnego pazia. Rajstopy zawsze jej się marszczą, a poza tym nosi tragiczne swetry, które
zazwyczaj krzywo zapina. Nie grzeszy urodą, a do tego - co gorsza - w ogóle nie ma
osobowości.
"
Mucho excitemondo! - przekręcone hiszpańskie słowa: bardzo ekscytujące.
Lekcje z nią polegają głównie na tym, \
e panna Wilson gada, a my posyłamy sobie
liściki albo piłujemy paznokcie. W zeszłym roku Rosie tak się wyluzowała, \
e zaczęła sobie
smarować nogi balsamem. Było tak gorąco, \
e nie zało\
yłyśmy rajstop. Rosie wyciągnęła
nogi na ławce i zabrała się do kremowania. Zauwa\
yła to nawet panna Wilson. Pamiętam, \
e
powiedziała:  Rosie, lepiej wez
się do roboty, i to ju\
! . Wydało nam się to szalenie zabawne
- śmieszyło nas jeszcze wiele godzin póz
niej.
W ka\
dym razie dziś po południu panna Wilson z jakiegoś powodu zaczęła mówić o
higienie osobistej. Słowo daję, nie wiem, co to ma wspólnego z religią. Mo\
e staro\
ytni śydzi
wyganiali z miast śmierdzących trędowatych? Nie wiem.
- Tak, dziewczynki - powiedziała. - Wiem, jak musi się czuć taka osoba, bo w
młodości sama miałam problemy z poceniem się i ludzie mnie unikali. Nie kąpałam się, bo
byłam sierotą i miałam depresję...
Siedziałyśmy ze spuszczonymi oczami, a ona truła o zapachu swojego potu. To było
STRASZNE... Jeszcze nigdy się tak nie cieszyłam, kiedy rozległ się dzwonek i musiałyśmy
iść na wuef.
Z wrzaskiem pobiegłyśmy pod prysznic i zaczęłyśmy się szorować jak wariatki. Panna
Stamp była w szoku - zimą zawsze musi nas namawiać, \
ebyśmy w ogóle się przebrały.
Przyszła i ze zdumieniem spojrzała na nas. W końcu nam się przypomniało, \
e jest lesbijką,
więc z krzykiem uciekłyśmy spod prysznica.
Ta szkoła to siedlisko zboczeńców. Ju\
bezpieczniej jest chyba w poprawczaku.
20.00 Jas nocuje u mnie. Obgadałyśmy plan związany ze szkolną potańcówką.
21.00 Wyglądałyśmy przez okno w moim pokoju, usiłując zajrzeć do domu obok, bo
byłyśmy ciekawe, w czym śpi pan Sąsiad. Jas twierdziła, \
e w pi\
amie, ale mnie się
wydawało, \
e to krótka koszula nocna.
Nagle zobaczyłyśmy na ulicy Marka (tego z Nocy Fajerwerków) z jakąś dziewczyną.
Zatrzymali się pod latarnią, ale nie widziałam, jak ta dziewczyna wygląda, bo zaczęli się
całować. Nie w cieniu czy gdzieś, tylko pod samą latarnią. Nie mogłyśmy oderwać od nich
oczu, a \
eby mieć lepszy widok, wdrapałyśmy się na parapet. Trochę nam było ciasno, ale
wszystko widziałyśmy. Wtedy usłyszałam pukanie i weszła Libby ze swoim kocykiem, czyli
 kocikiem , jak go nazywa. (Właściwie nie jest to \
aden koc, tylko stary biustonosz mamy,
ale Libby się podoba i nie chce go oddać. Kiedyś chyba był biały, ale teraz ma ohydny szary
odcień). Zobaczyła nas na parapecie i powiedziała:
- Libby teś chcie.
- Nie, Libby - odparłam. - Ju\
schodzę. Ale ona na to:
- Nie, nie, bzydki chlopcik, bzydki chlopcik... ja chcie pacieć.
I tak mnie zaczęła bić tym kocykiem, \
e musiałam ją wziąć na ręce. No nie, daję się
terroryzować trzylatce i \
bikowi.
No więc wzięłam ją na ręce, a ona wcisnęła się między mnie a Jas. Od razu zobaczyła
parę pod latarnią.
- Ojej, pać, pać! Panpani, panpani!!! Cha, cha, cha, cha, cha!
Rzeczywiście, trudno było rozró\
nić, gdzie się kończy Mark, a zaczyna ta dziewczyna,
ale wszystko się wyjaśniło, kiedy Mark przestał ją całować i spojrzał ponad jej ramieniem.
Wprost w moje okno. Nie wiem, czy dostrzegł nas w mroku, ale tak szybko zeskoczyłyśmy z
parapetu, \
e przewróciłyśmy się na łó\
ko.
- Jeście śkaciemy! - za\
ądała Libby.
Bo\
e, mam nadzieję, \
e Mark nie widział, jak go podglądałyśmy.
Z
roda, 2 grudnia
8.30 Ja i Jas wybiegamy na ulicę. Na rogu niemal wpadłyśmy na Marka. Jas
(najlepsza przyjaciołka) powiedziała, \
e musi jeszcze skoczyć do swojego domu i \
e
spotkamy się w budzie. Trochę się zarumieniłam, kiedy ruszyliśmy z Markiem przed siebie.
- Masz chłopaka? - spytał nagle.
Odebrało mi mowę. Jak brzmi prawidłowa odpowiedz
na takie pytanie? Ju\
wam
mówię: w takim wypadku nale\
y skłamać.
- Właśnie zakończyłam bardzo trudny związek i postanowiłam trochę odpocząć -
powiedziałam.
Popatrzył na mnie. Słowo daję, on naprawdę ma największe usta, jakie kiedykolwiek
widziałam.
- A więc nie?
I wtedy wydarzyło się coś bardzo dziwnego... dotknął mojej piersi!!! Nie twierdzę, \
e
rozdarł mi bluzkę, tylko po prostu poło\
ył dłoń na moim biuście. Na sekundkę. Potem
odwrócił się i poszedł do szkoły.
12.30 Co to znaczy, kiedy chłopak kładzie ci dłoń na piersi? Czy jest strasznie
napalony? Czy po prostu zmęczyła mu się ręka?
16.30 Po co ja w ogóle o tym myślę? Na szczęście w drodze powrotnej nigdzie ani
śladu Marka (biustofila).
16.45 Chocia\
, jak o tym pomyśleć, to skoro chłopak poło\
ył ci rękę na piersi,
mógłby czasami się z tobą umówić.
17.00 Właśnie  odrabiałam lekcje w swoim pokoju, kiedy rozległ się dzwonek do
drzwi. Odło\
yłam czasopismo i poszłam otworzyć. To był Mark.
- Rzuciłem Ellę - powiedział. - Masz ochotę wybrać się na koncert Sztywnych
Dylanów?
- Yyy, no, yyy, tak, dzięki - odparłam.
- OK, to na razie.
18.00 Przez telefon opowiedziałam Jas o Marku. - I wtedy powiedziałam  yyy, tak ,
a on:  OK, to na razie .
-  Na razie ? Co to znaczy?
- Nie wiem. Do zobaczenia wieczorem na koncercie czy jak?
- A podoba ci się? Zastanawiałam się przez chwilę.
- Sama nie wiem. Przy nim czuję się jak kobra, wiesz, jakoś tak dziwnie i cała
sparali\
owana, jakby ktoś grał na tym flecie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]