[ Pobierz całość w formacie PDF ]

jacielu... Cóż słychać w Paflagonii, dzielny mój Zerwiłebski? Przestań już trąbić, heroldzie,
bo jeśli tak dmiesz w róg swój, odkąd opuściłeś dwór paflagoński, musiało ci już dobrze za-
schnąć w gardle. Mówcie, czego byście się napili: miodu czy wina?
 Zanim skorzystamy z zaproszenia Waszej Dostojności  rzekł dobitnie kapitan Zerwiłeb-
ski  musimy wypełnić zlecenie naszego Pana i Króla.
 Waszej Dostojności?  rzekł władca krymtatarski marszcząc groz
nie brew.  Zaiste,
dziwnie brzmi ten tytuł. Spiesznie wypełnijcie poselstwo wasze, heroldzie i kapitanie, bo nie
na długo starczy mi cierpliwości.
Kapitan Zerwiłebski skierował rumaka swego pod królewską lożę, zręcznie osadził go w
miejscu i skinął na herolda. Rycerz zagrał na rogu, po czym przewiesił go przez ramię, wyjął
spod kapelusza ćwiartkę papieru i zaczął:
 Słuchajcie! Słuchajcie! ,,My z Bożej łaski Lulejka I, król Paflagonii, Wielki Książę Ka-
padocji, Trapezuntu i Akrobatonii, obejmujemy w posiadanie z prawa i tytułu należący do nas
tron królewski, nieprawnie, w zdradziecki sposób zagarnięty przez naszego stryja, Walorozę,
nikczemnego uzurpatora, mianującego się królem Paflagonii.
 Ach!...  zgrzytnął zębami Padella.
 ,,...Jako też wzywamy Padellę, zdrajcę, bezprawnie mianującego się królem Krymtata-
rii...
Trudno opisać wściekłość króla.
 Dalej, heroldzie!  krzyknął nieustraszony Zerwiłebski.
,,...by niezwłocznie wypuścił z więzienia i osadził na krymtatarskim tronie królewnę Ró-
życzkę, córkę podstępnie zamordowanego króla Kalafiore, w przeciwnym bowiem razie my,
Lulejka I, nazwiemy wyżej wymienionego Padellę złodziejem, zdrajcą, uzurpatorem, oszu-
stem i tchórzem. Niniejszym wyzywamy go również, by zmierzył się z nami w pojedynku na
pięści lub pistolety, miecze lub kije, by wyszedł przeciwko nam w pole, sam lub na czele woj-
ska. Wyzwanie niniejsze podpisać pragniemy krwią jego, a przypieczętować jego życiem.
 Niech żyje król Lulejka I!  krzyknął kapitan Zerwiłebski stając w strzemionach i zawra-
cając koniem w miejscu.
 Skończyłeś?...  zapytał Padella usiłując sztucznym spokojem pokryć miotającą nim
wściekłość.
 Poselstwo naszego króla skończone  odparł kapitan Zerwiłebski.  Oto jest własnoręcz-
ny list Jego Królewskiej Mości oraz jego rękawica... Gdyby którykolwiek z rycerzy krymta-
tarskich miał cokolwiek pismu mego pana do zarzucenia, każdej chwili i każdego czasu mogę
mu dać satysfakcję.  To mówiąc kapitan wyprostował się i powiódł wzrokiem dokoła. Ani
jeden głos nie podniósł się w obronie Padelli.
 Jakież stanowisko zajął wobec pretensji swego bratanka mój kuzyn i teść syna mego,
drogi sercu naszemu król Walorozo?
 Stanowisko jeńca wojennego  odparł kapitan.  Stryj Jego Królewskiej Mości został
strącony z tronu, który w zdradziecki sposób sobie przywłaszczył, i czeka w więzieniu na
wyrok Najjaśniejszego Pana, w towarzystwie eks-ministra Mrukiozy. Po bitwie pod Bombar-
darą...
 Po bitwie pod Bomb...?  zapytał zaskoczony Padella.
57
 Pod Bombardarą, gdzie Król i Pan mój byłby zapewne dokazał cudów waleczności, gdy-
by nie ta okoliczność, że cała armia byłego króla Walorozy przeszła pod jego komendę z wy-
jątkiem chorągwi księcia Bulby...
 Ha, poznaję mego syna! Bulbo mój nie zhańbił swego rodu, nie został zdrajcą!  wy-
krzyknął wzruszony Padella.
 Książę Bulbo bowiem, dowiedziawszy się o wystąpieniu króla Lulejki, rzucił się z cho-
rągwią swoją do ucieczki... Dopędziłem go jednak i oddałem w ręce króla jako jeńca i za-
kładnika. Najjaśniejszy Pan polecił mi oznajmić Waszej Dostojności, że książę Bulbo będzie
poddany najokrutniejszym torturom, jeśli bodaj jeden włos spadnie z głowy królewny Ró-
życzki.
 Co?!  ryknął Padella posiniały z wściekłości.  Tortury? Wielka mi rzecz. Tortury! Tym
gorzej dla Bulby. Mam dwudziestu takich synów jak Bulbo i każdy w sam raz tak się nadaje
na następcę tronu jak on! Bijcie go, męczcie, wydłubujcie mu oczy, wbijajcie go na pal,
drzyjcie z niego żywcem pasy, wyrywajcie mu zęby jeden po drugim. Droższy nad z
renicę
oka mego jest mi mój syn pierworodny, ale droższa jeszcze jest mi zemsta! Hej, siepacze!
Hej, oprawcy! katy! Rozpalić ogień i mieć szczypce w pogotowiu. Kocioł napełnić wrzącym
ołowiem! Nuże, bierzcie się do tej dzierlatki!...
58
ROZDZIAA
SZESNASTY
Kapitan Zerwiłebski powraca do króla Lulejki
Usłyszawszy straszliwy rozkaz Padelli, mężny kapitan zawrócił rumaka i wyciągniętym
galopem pomknął ku granicy paflagońskiej. Misja, którą mu poruczył król, była już spełnio-
na. %7łal mu było niezmiernie królewny, ale czyż mógł przeszkodzić temu, co ją czekało?
Przybywszy do obozu Lulejki, czym prędzej pośpieszył do namiotu królewskiego, w któ-
rym młody monarcha oczekiwał jego powrotu z największym niepokojem. Podniecenie jego
wzmogło się jeszcze, gdy kapitan opowiedział mu, jaki wynik dało poselstwo.
 Ach, łotr nikczemny!  wykrzyknął Lulejka.  Powiedz, powiedz mi, drogi kapitanie, bo
myśli mi się w głowie plączą, czy nie mówi w którymś z wierszy jeden z wielkich naszych
wieszczów: ,,O, jakim łotrem jest mąż, co na kobietę dłoń podnosi.
 Ach, tak właśnie mówi  przytaknął poczciwy Zerwiłebski.
 Czy byłeś przy tym, gdy mą ukochaną w kocioł z roztopionym ołowiem rzucano? Czyż-
by na ognia żar i na ołowiu war nie działał wcale anielskiej jej postaci czar? Ach, mów, kapi-
tanie, czy mogłeś patrzeć na jej konanie?
 Na honor mój rycerski, nie mógłbym patrzeć na śmierć tej słodkiej dzieweczki. Wypeł-
niwszy poselstwo Waszej Królewskiej Mości zawróciłem czym prędzej, by tobie, Miłościwy
Panie, dać odpowiedz
. Mówiłem Padelli, że Bulbo, pierworodny syn jego, życiem za życie
królewny zapłaci. W odpowiedzi rzekł: ,,Na dworze moim mam dwudziestu synów, z których
każdy tyle wart co i Bulbo. Po czym rozkazał nieludzkim siepaczom zabrać się do roboty.
 Nieludzki ojcze! Nieszczęśliwy synu!  zawołał Lulejka.  Hej, służba! Niech idzie który
i przyprowadzi mego jeńca, księcia Krymtatarii Bulbę!
Pod eskortą dwóch żołnierzy nadszedł książę Bulbo.
Bulbo był bardzo zadowolony z niewoli, bo nie potrzebował turbować się o nic i nie sły-
szał nieustannego zgiełku i wrzawy wojennej. Na rozkaz królewski przerwał na chwilę par-
tyjkę gry w guziki, którą się zabawiał ze strażą od rana do wieczora. [ Pobierz całość w formacie PDF ]