[ Pobierz całość w formacie PDF ]

— Umrze ona wraz ze mną, jeśli będzie trzeba. Zrozumiałem z tego, że każdy
z wojowników Buliwyfa wybrał sobie jakąś kobietę, która miała umrzeć wraz z nim
na stosie pogrzebowym; kobietę taką traktował z większą uprzejmością i dwornością
niż inne. Ponieważ byli oni gośćmi w tym kraju, nie mieli własnych niewolnic, którym
rodzina mogłaby nakazać złożenie siebie w ofierze.
67
Otóż w początkowym okresie mojego pobytu pośród mieszkańców krainy Venden
Normanki nie zbliżały się do mnie z powodu ciemnego koloru mojej skóry i włosów,
ale wciąż szeptały i rzucały wiele spojrzeń w moim kierunku, chichocząc między
sobą. Spostrzegłem, że te nie zawoalowane kobiety od czasu do czasu zasłaniały twarz
własnymi dłońmi, zwłaszcza kiedy się śmiały. Wreszcie spytałem Hergera:
— Dlaczego one tak czynią?
Zapytałem go, ponieważ nie chciałem zachowywać się w sposób niezgodny
z obyczajem Północy.
— Te kobiety wierzą, że Arabowie są jak ogiery, słyszały bowiem taką pogłoskę
— odparł Herger.
Nie wzbudziło to bynajmniej mojego zdziwienia, z tego powodu: we wszystkich
krajach, do których podróżowałem, a tak samo również w granicach okrężnych murów
Miasta Pokoju, zaprawdę, w każdym miejscu, w którym ludzie gromadzą się i tworzą
jakąś społeczność, przekonywałem się, że takie oto rzeczy są prawdą. Po pierwsze,
że mieszkańcy danego kraju wierzą, iż ich zwyczaje są stosowne, właściwe i lepsze
niż jakiekolwiek inne. Po drugie, że każdy cudzoziemiec, mężczyzna czy też kobieta,
uważany jest za gorszego pod każdym względem, z wyjątkiem spraw rozrodczości. Tak
więc Turcy uważają Persów za utalentowanych kochanków; Persowie czują respekt
przed ludźmi czarnoskórymi; ci z kolei przed jakimiś innymi, i tak dalej; i tak to się
toczy, czasami sądy takie powstają na podstawie przesłanek dostarczanych przez
budowę genitaliów, czasami na podstawie przesłanek dostarczanych przez długość
trwania samego aktu, czasami zaś na podstawie przesłanek dostarczanych przez
szczególne umiejętności czy przybierane pozy.
Nie potrafię powiedzieć, czy te Normanki naprawdę sądziły tak, jak mówił Herger,
ale w istocie odkryłem, że były mną wielce zdumione z racji przeprowadzonego u mnie
zabiegu chirurgicznego24, którego wykonywanie jest wśród nich nieznane, gdyż są to
brudni barbarzyńcy. Co do sposobu odbywania schadzek, kobiety te są hałaśliwe i pełne
energii oraz wydzielają taką woń, że musiałem wstrzymywać oddech w czasie trwania
aktu; mają one również skłonność do brykania i kręcenia się, drapania i gryzienia,
tak że mężczyzna może zostać zrzucony ze swego wierzchowca, jak mówią o tym
Normanowie. Co do mnie, uznałem całą tę sprawę za ból raczej niż przyjemność.
Normanowie mówią o tym akcie:„Stoczyłem bitwę z taką lub inną kobietą” i dumnie
pokazują błękitne sińce i otarcia swoim towarzyszom, tak jak gdyby były to prawdziwe
rany wojenne. Natomiast mężczyźni ci nigdy nie uczynili żadnej kobiecie krzywdy,
którą mógłbym spostrzec.
Tej nocy, kiedy wszyscy wojownicy Buliwyfa spali, zbytnio się obawiałem, aby pić
albo śmiać się; bałem się powrotu wendoli. Oni jednakże nie powracali, toteż i ja
w końcu zasnąłem, ale sen miałem niespokojny.
68
Następnego zaś dnia nie było wiatru i wszyscy mieszkańcy królestwa Rothgara
pracowali pełni poświęcenia i strachu; wszędzie rozmawiano o Korgonie, panowało
przekonanie, iż zaatakuje on tej nocy. Rany po pazurach na mojej twarzy dokuczały
mi teraz, ponieważ ściągały się w trakcie gojenia i sprawiały ból, kiedy tylko
ruszyłem ustami, aby coś zjeść czy powiedzieć. Prawdą jest również, że wojownicze
rozgorączkowanie opuściło mnie. Bałem się znów i pracowałem w milczeniu wraz
z kobietami i starcami. [ Pobierz całość w formacie PDF ]