[ Pobierz całość w formacie PDF ]

bryza, rozwiewająca napięcie. - śadne  dzień dobry ani  czy dobrze spałaś,
droga siostro . Tylko po prostu  mam pomysł - odparła rozbawiona. - To dla mnie
pewny znak, Johnie, \
ó dopadło cię natchnienie. - Bo tak rzeczywiście jest. -
John uśmiechnął się łobuzersko, a następnie skierował się do bufetu, by nało\
yć
sobie jedzenie na talerz. Christina wstała, zaniosła mu talerz i fili\
ankę
świe\
ej kawy do stołu, gdy\
John musiał się zmagać ze swoją laską. Aedan zło\
ył
gazetę. - A co pana zainspirowało, przyjacielu? - Po prostu wiem ju\
, jak ma
wyglądać ten fresk - odparł John, smarując tost masłem. - Wczoraj wieczorem
zabrałem się do wstępnych szkiców, pracowałem nad nimi do póz
na w długiej
galerii. Wydaje mi się, \
e oka\
ą się świetne. - To wspaniale. A jak będą
wyglądać? - Aedan oparł łokcie na stole i złączył koniuszki palców - Zdradzę to
tylko wam dwojgu - odparł John. - I na razie musi to pozostać między nami. - To
będzie nasz sekret, dopóki w glorii nie odsłonimy ścian jadalni - odparł Aedan.
John kiwnął głową. - Dobrze. Postanowiłem wykorzystać pejza\
, który ju\
został
naszkicowany na ścianie. Ale dodam do niego sceny z legendy. Chciałbym
zaaran\
ować je tak, by przeszłość, teraz
niejszość i przyszłość mogły dziać się
jednocześnie. Na pierwszym płanie, środkowym i na tle krajobrazu. - Wydaje mi
się, \
e to będzie bardzo odpowiednie - stwierdziła Christina, a Aedan kiwnął
głową. - Najpierw na tej ścianie, na której są drzwi do jadalni, przedstawione
zostanie przybycie księcia wraz z jego celtyckimi wojownikami, w złotych
naszyjnikach, naramiennikach, płaszczach w szkocką kratę, z łśniącą bronią.
Następną sceną będzie spotkanie księcia i księ\
niczki w domu jej ojca, a na
kolejnym obrazie ksią\
ę druid będzie uczył księ\
niczkę pisać. Właśnie tam się w
sobie zakochają. Musi to więc być niezwykle ciepły obraz. Dalej jej ojciec
uwięzi ją w wie\
y, gdy księ\
niczka odmówi poślubienia króla, rywala księcia.
Ksią\
ę wspina się do niej na górę potajemnie. - Tę scenę mógłbyś umieścić na
ścianie obok okna - zaproponowała Christina. - Właśnie tak myślałem. A na
ostatniej ścianie najpierw księ\
niczka trzyma w ramionach nowo narodzonego syna,
a następnie ucieka z wie\
y. Dogania ją zły zalotnik i rzuca na nią zaklęcie, po
którym księ\
niczka zapada w sen. Póz
niej ksią\
ę odnajduje ją le\
ącą wśród
dzikich ró\
. Ostatnia scena ukazywać będzie jego smutek, rozpacz i oddanie, gdy
siedzi przy niej, na zawsze pogrą\
onej we śnie. - Machnął ręką. - A wzdłu\

całego fresku będą biegły wzory przedstawiające celtyckie węzły i pnącza dzikich
ró\
. - Z
wietnie potrafię to sobie wyobrazić - powiedziała Christina z uśmiechem.
- I ogromnie mi się ten pomysł podoba - dodała, zerkając na Aedana. A on kiwnął
głową. - To w istocie wspaniały projekt. Zachowamy tę informa cję dla siebie,
dopóki nie ukończy pan fresku. Jeśli pan sobie \
yczy, mo\
emy zakazać wstępu do
jadalni a\
do czasu, gdy sam pan zechce pokazać swoją pracę. - Dziękuję. Zanim
jednak zacznę pracować nad ścianami, muszę przygotować szkice w długiej galerii.
Poprosiłem te\
ju\
kilka osób o pozowanie, pannę Amy, lady Bałmossie, a tak\
e
lady Strathlin i pana Stewarta. I oczywiście słu\
bę. - To rzeczywiście dobry
pomysł: włączyć podobizny rodziny i członków gospodarstwa do fresku Dundrennan -
stwierdził Aedan. - Chciałbym, abyście wy dwoje pozowali mi do postaci księcia i
księ\
niczki. Christina szeroko otworzyła oczy i popatrzyła na brata, a potem
prędko przeniosła spojrzenie na Aedana. On tylko lekko zmarszczył czoło, ale nic
nie pówiedział. - Proszę! Jesteście wprost idealnie stworzeni do tych postaci -
rzekł z naciskiem John. - Przekonałem się o tym tamtego wieczoru, gdy
odgrywaliście Romea i Julię. Właśnie ta scena naprowadziła mnie na pomysł
ostatniej sceny fresku. Christina pokręciła głową. - John, dobrze wiesz, \
e nie
mogłabym tego zrobić. Aedan popatrzył na nią. - Sir, pańska siostra sprawia
wra\
enie niezainteresowanej tą propozycją, lecz ma pan przecie\
inne mo\
liwości.
Jestem pewien, \
e kuzynka Amy zradością skorzysta z takiej okazji. - Panna Amy
była w istocie rozczarowana, \
e nie poprosiłem jej o pozowanie do postaci
księ\
niczki - powiedział John. - Zgodziła się jednak pozować jako jej siostra -
wymyśliłem taką postać dla dobra fresku - a tak\
e do kilku twarzy kobiet z
otoczenia księ\
niczki. Wyglądała na zadowoloną z takiego rozwiązania. - 0, tak,
poniewa\
równie\
będzie księ\
niczką. - Być mo\
e, ale do dwóch głównych postaci
fresku modele muszą być dobrani idealnie, inaczej efekt nie będzie taki, jak
mógłby być - stwierdził John. - Pan chciałby, aby ten fresk został przynajmniej
w du\
ej mierze ukończony w ciągu załedwie kilku tygodni, a teraz, gdy mam ju\

projekt, mógłbym przygotować szkice, ogólny zarys, i zrobić przynajmniej surowe
rysunki postaci. Szczegółami zaś zająłbym się, gdy czas na to pozwoli. -
Będziesz musiał pracować bardzo szybko - zauwa\
yła Christina. - Z odpowiednimi
modelami byłoby mi o wiele łatwiej. Aedan spojrzał na Christinę. - Coś w tym
chyba jest. Pani Blackburn? Christina w milczeniu pokręciła głową. - Obraz
Stephena przedstawiający księ\
niczkę równie\
znajduje się tutaj. Nie zapominaj o
Strona 60
Susan King - Zaklęte ró\
e
tym - powiedział John. - Jak\
e bym mogła? - spytała cicho Christina. - Jeśli oba
wizerunki księ\
niczki będą do siebie pasowały, wzmocni to romantyczność obu
postaci, a nawet doda odrobinę realności legendzie, co tutaj, w Dundrennan,
będzie się wydawało prawdziwą magią. - Kolejny wa\
ki argument - stwierdził
Aedan, a John kiwnął głową. - Nie wydaje mi się, abym mogła to zrobić -
zaprotestowała Christina. - Nikt nie pasuje do tej postaci lepiej ni\
ty,
Christino - powiędział John. - Sir, czy pan się zgodzi pozować? Aedan bacznie
przyglądał się Christinie. - Jeśli księ\
niczka wyrazi zgodęto ksią\
ę równie\

zrobi to z chęcią. Christina z marsową miną popatrzyła na Aedana, a potem
przeniosła wzrok na brata. Moglibyśmy zacząć ju\
dzisiaj - zachęcał John. -
Potrzeba zaledwie kilku sesji. Dla nas obojga najlepsze byłyby wieczory -
powiedział Aedan. - Zakładając oczywiście, \
e pani Blackburn się zgodzi -
wyraz
nie czekał na reakcję Christiny. - Doprawdy, nie mogę! - Christina czuła
się osaczona natarczywymi spojrzeniami obydwu mę\
czyzn. Sama myśl o tym, \
e
mialaby znów pozować do postaci księ\
niczki wśród ró\
, sprawiła, \
e gardło
nieprzyjemnie jej się zacisnęło. Odwróciła głowę, bo nagle przypomniała sobie [ Pobierz całość w formacie PDF ]