[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Lewisa.
Miał na sobie tylko trykotowe szorty i usiłował przewinąć Jamiego, który
zawzięcie wierzgał, machał rączkami i coraz głośniej zawodził.
- Wybacz - zaspanym głosem mruknęła Jo. - Znów obudziłeś się
wcześniej niż ja. Mogę ci pomóc?
- Już prawie skończyłem. - Odłożył kolejną higieniczną chusteczkę do
wycierania niemowlęcej pupy. - Mały jest wyraz
nie czymś rozdrażniony.
- Chyba ząbkuje. Wieczorem miał zarumienioną buzię. Przyniosę mu coś
do picia.
Zostawiła Lewisa zmagającego się z samoprzylepnymi plastrami pieluszki
i zeszła do kuchni. Napełniła wysterylizowaną butelkę przegotowaną wodą i
wróciła na górę. Lewis trzymał niemowlę oparte o bark. Teraz przełożył je w
zagłębienie ramienia i wziął butelkę. Przez chwilę było słychać tylko ciche
bulgotanie, gdy dziecko łapczywie piło.
- Becky mówiła, że w łazienkowej szafce jest calpol. Może powinniśmy
mu dać? - spytał Lewis.
- 73 -
S
R
- Czy ja wiem... Jak myślisz?
- Cóż, chyba nie zaszkodzi. To bardzo łagodny środek. - Lewis zerknął na
dziecko. - Już wypił, więc niech mu się odbije. Wez
go, a ja skoczę po ten
calpol.
- Dobrze. - Ostrożnie wyjęła Jamiego z ramion Lewisa i niechcący
musnęła jego nagi tors. Dopiero póz
niej pomyślała, że ta nocna scena była
prawie niewiarygodna. Ale teraz najważniejszą sprawą było uspokojenie
rozdrażnionego maleństwa.
Jamie dostał odrobinę calpolu i w końcu usnął. Jo delikatnie położyła go
w łóżeczku i wraz z Lewisem na palcach wyszła z pokoju. Na korytarzu musiała
przycisnąć rękę do ust, by nagle nie zachichotać. Lewis zauważył jej minę i
przystanął.
- O co chodzi?
- O nic - szepnęła. - Tylko to trochę zabawne, że lekarz i pielęgniarka nie
są pewni, czy dziecko może dostać łyżeczkę calpolu.
Lewis także dostrzegł komizm tej sytuacji i lekko się uśmiechnął.
- Bóg raczy wiedzieć, jak dają sobie radę młodzi rodzice - stwierdził. -
Ale teraz wracam do łóżka i tobie radzę zrobić to samo. - Zawahał się i dotknął
jej ramienia. - Dzięki za pomoc, Jo.
- Nie ma za co - zapewniła z uśmiechem. - Do zobaczenia.
Zasnęła prawie natychmiast. Tym razem spała mocno i nic jej się nie
śniło. Obudził ją dzwonek telefonu, lecz nie zdążyła odebrać, ponieważ zaraz
umilkł, a ona usłyszała przytłumiony głos Lewisa. Widocznie znów wezwano go
do szpitala. Przytuliła głowę do poduszki i westchnęła. Szósta czterdzieści pięć.
Przy odrobinie szczęścia może uda się pospać jeszcze kwadrans, zanim zbudzą
się dzieci.
- Jo! Obudz
się! Przynieśliśmy ci śniadanie.
- 74 -
S
R
Otworzyła oczy i tuż przy swojej twarzy zobaczyła buzię Franceski. Za
siostrą stał Alistair, a za dziećmi - Lewis z tacą w rękach. Miał na sobie szlafrok
i wyglądał na zakłopotanego.
- Mamy dla ciebie sok pomarańczowy i grzankę - oznajmiła Francesca.
- I kawę - dodał Alistair.
- I kwiatka. Tatuś zawsze daje mamusi różę, ale nigdzie nie było róż, więc
zerwałam dla ciebie dzwoneczek, bo ja będę dzwoneczkiem w bajce o
kwiatuszkach.
W rogu tacy, w napełnionym wodą słoiku po dżemie, rzeczywiście stał
jeden fioletowy dzwonek.
- To bardzo miło z waszej strony. - Jo usiadła. - Ale naprawdę nie
musieliście...
- Musieliśmy - uroczyście oświadczyła Francesca. - Nasz tatuś w każdą
sobotę pozwala nam przychodzić rano do mamusi.
- Ale on rzadko jest w domu - powiedział Alistair. - A dzisiaj jesteśmy
wszyscy, więc chcieliśmy zrobić ci niespodziankę.
- Chyba nie masz nam tego za złe? - spytał Lewis.
- Oczywiście, że nie. - Jo odgarnęła z oczu grzywkę i zerknęła na tacę. -
Przyniosłeś coś dla siebie?
- Tak, filiżankę kawy.
- Mamusia zawsze wpuszcza nas do łóżka - z nadzieją w głosie
oświadczyła Francesca.
Jo prawie bez wahania odchyliła kołdrę.
- Wskakuj. Ty też, Alistair.
Dzieci nie potrzebowały dodatkowej zachęty i błyskawicznie usadowiły
się po obu stronach Jo.
- Ty też, wujku Lew - poleciła Francesca. - Tu jest dużo miejsca.
- Jeśli można, siądę na brzegu łóżka i wypiję kawę. Lepiej, żeby nie
wylała się na pościel.
- 75 -
S
R
Dzieci zadowoliły się tym argumentem i pomogły Jo rozprawić się z
posmarowaną marmoladą i pokrojoną na kawałki grzanką.
- Jamie już się zbudził? - spytała Jo słabym głosem. Nie miała ochoty ani
zmierzyć się z niestosownością sytuacji, ani spojrzeć Lewisowi w oczy.
- Nie - odparł Alistair. - Jeszcze śpi.
- W nocy był niegrzeczny - z oczywistym zadowoleniem obwieściła [ Pobierz całość w formacie PDF ]