[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Ale Jenny niekiedy potrzebuje trochę czasu, \
eby dojść do sedna sprawy.
- Widziałam, jak przytuliłeś Freddyego - powiedziała. - To było miłe. Nigdy dotąd nie
widziałam, abyś to robił.
- Wiele razy miałem ochotę to zrobić.
- To dlaczego tego nie robiłeś?
- Nie wiem.
- Abby uwa\
a, \
e nie interesowały cię zbytnio nasze problemy. Wyobra\
a sobie, \
e słuchając
przez cały dzień o problemach innych ludzi, chciałeś w domu mieć ju\
od tego spokój.
- Wiem. Abby mówiła mi o tym wieczorem przed odjazdem. Ale to nieprawda. Sprawy was
wszystkich le\
ą mi na sercu. Po prostu nie chciałem, byście myśleli, \
e chcę się wtrącać do
waszego \
ycia.
- Dlaczego nie miałbyś się wtrącać? Wszyscy rodzice, jakich znam, to robią.
- To długa historia. Znowu spudłowała, i to jak.
- Spróbuj mi opowiedzieć.
- No có\
, to głównie z powodu mojego ojca - twojego dziadka.
- Co on ci takiego zrobił?
- Chciał, \
ebym został lekarzem.
- Co w tym złego?
- Ja nie chciałem być lekarzem.
- Tato, w jaki sposób on mógł cię zmusić do pójścia na medycynę? Przecie\
zmarł, jak
miałeś jedenaście czy dwanaście lat, prawda?
82
Głos jej delikatnie załamał się przy słowach  jedenaście i  dwanaście , co mnie wzruszyło.
- Tak, ale zasiał ziarenko, a ono zakiełkowało i rosło. Nie potrafiłem go powstrzymać.
Miałem poczucie winy. Myślę, \
e chciałem w ten sposób przedłu\
yć jego \
ycie. Zrobiłem to te\

dla mojej matki - twojej babki.
- Nie wydaje mi się, \
eby mo\
na było prze\
yć \
ycie za kogoś innego. Ale jeśli to cię mo\
e
pocieszyć, uwa\
am, \
e jesteś bardzo dobrym lekarzem.
- Dziękuję. - Teraz ja spudłowałem. - A tak przy okazji, ty chyba nie poszłaś na medycynę ze
względu na mnie?
- Trochę tak. Ale nie dlatego \
e ty tak chciałeś. Raczej na odwrót. Miałam wra\
enie, \
e nie
\
yczysz sobie tego. Nigdy nie zabierałeś mnie ze sobą, \
eby mi pokazać swój gabinet albo cały
szpital. To wzbudzało moją ciekawość - twoja praca wydawała się taka tajemnicza.
- Po prostu nie chciałem wobec ciebie powtórzyć błędu, który popełnił względem mnie mój
ojciec. Jeśli ci ju\
wcześniej tego nie mówiłem: cieszę się, \
e postanowiłaś zostać lekarzem.
- Dziękuję, tato. - Przez dłu\
szą chwilę patrzyła na stół bilardowy, po czym znów
spudłowała, tym razem wrzucając do luzy białą bilę. - A co innego mógłbyś robić? To znaczy,
gdybyś nie poszedł na medycynę?
- Zawsze chciałem być śpiewakiem operowym.
Usłyszawszy to, uśmiechnęła się ciepło, uśmiechem, który odziedziczyła po swojej matce, a
który oznaczał:  Jak milo . To mnie trochę zdenerwowało.
- O co chodzi? - spytałem. - Nie wydaje ci się, \
e mógłbym zostać śpiewakiem?
- Uwa\
am, \
e ka\
dy powinien być tym, kim chce - odpowiedziała ju\
bez uśmiechu. -
Właśnie o tym chciałam z tobą porozmawiać.
Mówiąc to, znowu chybiła, mijając dwunastkę o kilometr.
- Strzelaj - powiedziałem.
- Teraz twoja kolej.
- Chciałem powiedzieć: w czym problem?
Szlochając, rzuciła mi się w ramiona.
- Tatusiu, jestem lesbijką!
Było to około północy. Zapamiętałem porę, bo zaraz potem wrócił Chip. On te\
zachowywał
się dziwnie, więc zebrałem siły, \
eby zmierzyć się z jeszcze jednym wyznaniem. Ale Chip
przecie\
nie rozmawiał z protem.
Nawet moi wnukowie zachowywali się ju\
inaczej od tego pamiętnego Czwartego Lipca.
Przestali się bić i rzucać przedmiotami, i bez dyskusji brali się do mycia i czesania - były to
zmiany graniczące z cudem.
Ale powrócę do pikniku. Prot odmówił zjedzenia kurczaka, ale pochłonął ogromną porcję
sałatki Waldorf oraz wypił niezliczoną ilość ró\
nych soków, wykrzykując coś o  uczcie dla
83
podniebienia . Nie było po nim znać \
adnego napięcia, grał we frisbee i w badmintona, i bawił
się z Rainem i Starem oraz z Shastą przez całe popołudnie.
I wtedy coś się stało. Kiedy Karen uruchomiła zraszacz, \
eby dzieci mogły się ochłodzić,
prot, który do tej pory - jak się zdawało - świetnie się bawił, nagle stał się bardzo niespokojny.
Dzięki Bogu, jego zachowanie nie było gwałtowne. Przez chwilę patrzył w przera\
onym
osłupieniu na Jennifer i chłopców, którzy chlapali się, biegając tam i z powrotem pod
prysznicem. Nagle zaczął krzyczeć i biegać dookoła. Myślałem sobie:  Co ja, u licha,
narobiłem? , gdy wtem zatrzymał się, padł na kolana i ukrył twarz w dłoniach. Shastą była przy
nim w sekundę. Mą\
Betty i nasz praktykant spoglądali na mnie, czekając na instrukcje, ale
jedyna, jaka mi przyszła do głowy, brzmiała:  Wyłączcie ten cholerny zraszacz! .
Podszedłem do prota ostro\
nie, lecz zanim zdołałem mu poło\
yć rękę na ramieniu, podniósł
głowę i znów był wesół jak przedtem - zaczął swawolić z Shastą, jak gdyby nigdy nic.
Potem ju\
nie wydarzyło się nic złego.
Tej nocy Karen i ja mieliśmy wiele tematów do rozmowy i ju\
prawie świtało, kiedy [ Pobierz całość w formacie PDF ]